21 yıl önce anneliğe adım attığımda o denli uykularımın, yemeklerimin bölüneceğini hatta dirençsizlikten verem teşhisi konacağını bilmiyordum…
Lakin anneliğin bölünmek olduğunu hep dinledim öğrendim. Yıllarca bölündüm. Önceliği hep yavrularıma vererek. Paramı böldüm üç kuruşumu bile kalan! Hiç ardımı merak etmeden. Yatağımı böldüm, yorganım düştü çoğu vakit üstümden, derdim hasta olmaması idi yavrularımın, bağrıma ateş düşmemesi idi.
Tabağımı aşımı böldüm…
Tabağımı aşımı böldüm…
Her şeyden öte zamanımı böldüm…
Yazdığım bir yazının başından on defa kalktım belki! Yemeğin başından. Can alıcı bir programın başından, kitabın sayfasından, gezmeden, tatilden, lokantadan çaydan vesaire vesairelerden! Çocuklarımın eşimin dostumun gönlünü hoş etmek için. Dünyayı imar edecek çocuklar için, neslin selahiyeti için…
Böldüm… bölündüm…
Bu bölünmeler bölmeler öyle tatlı idi ki gocunmadım…
Kalbimi de dörde bölmüştü rabbim, vücudumu organlara dokulara hücrelere…
Nice taşlar vardı Allah sevgisiyle bölük börtük olurdu.
Bölünmek kötü değildi. Böldüğün yüreğin sevdaya, iyiliğe, merhamete, vefaya ayrışıyorsa iyi idi elbet.
Ekmeği bölebilirdin, yediğin eli değil
Uykunu bölebilirdin, geceleri değil
Evi bölebilirdin odalara, aileleri değil
Sözü bölebilirdin, sükûnetle, sazla türküyle feryatla değil
Toprağı bölebilirdin, ağaçla çiçekle kanla değil
Anaların yüreğini bölebilirdin! Bölebilirdin parça parça! Çok şey sığardı oraya. Anaların yüreğini evladın acısıyla bölmemeliydin
Ölmemeli idi analar yaşarken!
B’ölmek ölmek olmamalı idi
Biz bölmeyi bölüşme olarak bilmeliydik. Bir hurmayı bölüşen peygamber mirasçısı olarak.
Ölüşme ağlaşma olarak değil!
Vah analar!!!
…
Nilüfer zontul aktaş
