Satırlara ekilen kara tohumlardı onlar
Eşsizdi…
Büyütüp d/ermeliydi insan..
Ve satır aralarındaki beyazlık
Pür/nur kılmalıydı gönlü…
Okunmalıydı
…
Vakte mağlup olmuş
Ruhun haz emriyle coşanlar!
Kara perdelerin salınışında
Işıkları –zorla_ sakladılar!
Ömrün rengi solmadan
Kurutup ufaladılar!
…
Gök gürültüsü giydirilen adımlar yüzünden
Yağmurlar garip
Yağmurlar öksüz
Yağmurlar ağıtlı…
Sessiz olup okumalıydı..
Yer yazıyordu şiirleri ona dair
Okumalıydı!
Satırlar sığmasa da gözlere
Yürekle d/okumalıydı..
…
Biliyor musun?
Güne çıkacak ölülere rağmen
Topraklar çalındı..
Suskun çiçeklerin şarkısı söylenir yine de
başuçlarında
...
Hiçlik serilmiş arzın yüzüne..
Ne garip ki suçluları yoktu ortada..
Susun. Susun artık!
Diri cesetler uzaktan bakıyor
Yırtılmış kefenleri ak sayfalar giyiyor
…
Söz geçti aklı
Geçti pervasızca..
Dil dev oldu sığmadı dudaklara..
İnseydi!
İnseydi ruhun yollarından bir sükût
Dil’i kıskıvrak yakalasa..
…
Boyalıydı/alımlıydı sözcük parçaları
Yüzün damarlarına çarptılar
Kulağı beyinden
Dil’i akıldan ayırdılar..
Duvarlar sıkıştırdı masum harfleri
Göçük altında kıvrandılar..
….
Okumalı mıydı insan
Okumalı mıydı?
…
Okur muydu bülbül
Güldeki tefekkürü
Sinesini yakan kor kadar..
Okur muydu kâhin
Arzdaki gizli hürriyeti
Heybesindeki falları kadar...
Okur muydu şair
Gökleri çatlatan aşkı
Sevgilinin gözleri kadar...
Sahi
Okur muydu insan /okur muydu?
Muhatabı olduğu” oku “emri kadar…
Nilüfer Zontul Aktaş