Kadınlar..Ah kadınlar..
Asli değerini peygamberin tarif ettiği şefkati bulamamış kadınlar..
Güzelliği zerafeti adına birçok değeri kaybettirilmiş kadınlar..
Bir eş/ bir baba/ bir oğul/ yakınındaki kadına bugün ki kadar bir ömür değer verip kucaklıyorsa ne ala ...
Kırıp döküp ağlatıp hakları hiçe saylııp bir gün bir çiçek uzatılması anlamlı gelmiyorbana bir kadın olarak..
Ve yakınımda yıllarca eşinin bırakıp gitmesiyle en ağır hüzünleri yaşayan ve sonra da kanser illetine yenik düşen bir kadın için yazdığım şiiri paylaşacağım..
Soldurmamak ta doğumlarıyla başlar..
iy bir gelecekte onların elindedir..
destek olmak sevmek korumak birgünün işi olmamalıdır...
vesselam...
Y/OKTU____ K/ADIN
Gök kubbe altında
Sessizdi k/adın..
Sessizliği derin denizler gibi
Bakışları geceden
Gözleri zifirden
…
Kadındı adı
Y/oktu ki adı..
Halka halka hüzün dağılırdı
Göz çevresinden
…
Kadındı adı
Kurumuştu ağıtları
Sözlere küsmüştü
Nidası gözlerinden
Hükmünü yitirmişti
Toprak rengiydi beden
Fırtınalar dönerdi
Ruhunun çemberinden..
Mahkûmluk tacıyla doğmuştu
“İşte kız oldu” derken...
Hüznün adıydı kadın
Asırlardan ezelden
…
Odalara tıkılmış onunla
Koyu renkli ağıtlar
Çerçeveyle asılmış
Sessizdi çığlıklar
Yırtılan gömleğin suçlusuysa da o!
Meryem’in ruhundandı
Asiye’den sabırdı
…
Kadındı adı
Eş evlat ana olsa da
Kadındı…
Yağmurlar biriktirmişti
Göz yaşı izli..
Güneşler sakladı
Işığında/ gece gizli
Yollar yürüdü
Nice yollar!
Dönüşsüz /
Gidişli…
Nilüfer Zontul Aktaş